We vinden het lekker om dom te blijven. Da's makkelijk en vertrouwd. En wie weet is het ook wel onze de bron van alle motivatie. Om domheid te bestrijden moet je - helaas - je kop gebruiken. De hele ontwikkeling tot de homo erectus naar sapiens sapiens is een opeenstapeling van domheden. En jammer genoeg kunnen we d'r bar weinig aan doen. "Geen mens is intelligent genoeg om zijn eigen domheid te begrijpen" vermeldt de 'Encyclopedie van de Domheid', de eindeloze monografie van Patafysicus Matthijs van Boxel. Klare taal. We zijn allemaal dummkopfs en er zijn er maar een paar die dat in de gaten hebben. Zoals dat kleine menneke in de Kleren van de Keizer.
Argumenten zijn aan de echte domkop niet niet besteed. Daar houdt ie niet van. Hij heeft zin aan verteerbare kost, hapklare brokken die hem en zijn companen worden voorgeschoteld. Zelfgenoegzaam wentelt hij zich in dommigheden en trivialiteiten. Lekker makkelijk. Benader de domkop niet teveel met nuances, feitelijkheden, alternatieven, omwegen, lastige paden. Dan wordt hij lastig, wellicht agressief. In het ergste geval riposteert ie met een snedig argumentum ad hominem, of een 'ad baculum'. Bats.
Het enige dat je als domkop kunt proberen is af en toe een ladder pakken en over de schutting kijken. Om te zien welke plek wij met onze zotskappen innemen. Daar is natuurlijk enorm veel door slimme mensen over geschreven, maar dat is aan mij domkop niet besteed. Ik hou meer van simpele plaatjes. De zon en de planeetjes, mooi op een rijtje. Met die joekel van een zon. Prachtig.
