Some days...

Je loopt over straat. Iedereen en dan ook werkelijk iedereen kijkt je aan. Niet echt geërgerd, maar ook niet per se vriendelijk. Maar ze kijken je aan. Ze zien je lopen. Fietsen. Zitten. Iedereen heeft een reden je aan te kijken. Heb ik poep op mijn hoofd? Scheerschuim op m’n wang? Spuit er bloed uit mijn ogen? Dat ik het niet weet? Nee, de kust is veilig; geen ontsierende ellende. Maar ook geen overdreven goeie hair day. Gewoon, niets bijzonders. Maar toch. Kijken ze je aan. Allemaal.
Ach, laat ik er dan maar van genieten.

Je zit in een ‘etablissement’. Je hebt contact met de bediening. Je bestelt wat. Je verheugt je op je cappuccino met citroentaart. Je mag jezelf best eens in de bloemetjes zetten. Een welverdiende zaterdag. Fijn. Maar vanaf dat moment ziet niemand je meer.
De cappuccino wordt niet eens gemaakt. De citroentaart raakt op. Ik heb teveel geduld. Dit gebeurt mij zo ontzettend vaak. Waarom zien ze me niet? Er is iets mis met mijn aura.

Vandaag ben ik niet alleen te zichtbaar, maar ook nog es onzichtbaar. Beide situaties gelden voor 30 januari 2010.
Zin in cappuccino heb ik al niet meer. De citroentaart is dus op. Eigenlijk zou ik weg moeten gaan. Dan zijn ze mij mooi kwijt, als klant. Maar ik blijf. Bestel wijn en taco-chips. Die komen wel. Dan zien ze me maar niet. Ik ben voorlopig wel even zoet met deze bak taco’s.

Loos in tijd

Boem. Soms is het nummer er opeens weer. Komt vanuit het absolute niets en manifesteert zich op zo’n manier dat het vervolgens de komende weken maar door en door en door blijft spelen in alle gebieden van mijn hersenen waar de wetenschap ooit een naam en functie voor heeft bedacht en ontdekt. Waarschijnlijk ook in gebieden die nog onontgonnen zijn want ik hoor het continu. En dat geeft helemaal niets want het is prachtig. Vreselijk mooie melodielijn met een ingehouden stem van een zanger die tegenwoordig zijn jeugdigheid schijnt te moeten bewijzen door een karikatuur van zichzelf te maken. Nee, hoe anders was het vroeger, toen dit nummer verscheen op de lp it’s only rock ’n roll. De gitarist die er toen nog bij was heeft ervoor gezorgd dat dit nummer zijn melodie heeft gekregen die het verdiende.
Boem. Zomaar. En toch ook weer niet. Het nummer is een al melancholie over de eindigheid van alles. Mijmeringen over verleden en heden inzake de dood van teer beminde vrienden en mijn associatieve brein plakt dit juweeltje er meteen aan vast. Haïti beeft en huilt: “Deus ex machina” dit nummer. Ach, hoe het ook tot mij komt, ik ben blij dat het er is en nooit echt weggaat. Time waits for no one maar volgens mij wel op dit nummer…
Luister Time Waits For No One

Euh?

Het blijft wennen, de naam van dit babyhapje...

Final 3-2-1

Väder musik. Just återvänt från en åtgärd av det svenska bandet i 80 år får oss att rysa med sin blow-torkat hår och fett träffar. Men de är kopplade till min barndom, jag kan inte skaka till. Och de var inte så mycket förändrats. Den syntar fanns kvar, och gnäggande gitarrer också. Bara var läppstiftet hemma.
Mycket trevligt att vara där. Och en fin introduktion till Google översättare för dig! Översättningarna är inte alltid bra.

De Broek

Laatst naar een bandje wezen kijken, in Muziekcafé de Paap in Den Haag. Met grote verbazing staan kijken naar het drumstel dat deze band mee had genomen. Dankzij deze vormen kan alle geluid van het drumstel direct op het publiek gericht worden. Maar daar staat wel tegenover dat dat helemaal niet hoeft, want iedereen hoort een drumstel toch wel. Op de site van de band las ik dat dit type drumstel De Broek wordt genoemd. Apart is het zeker. Oh ja, en de band Sliq (Sensationeel Laag IQ) was het blijven waard. De biertjes trouwens ook.

Naam nummer 2

Wat een creatieve armoe. Blof zanger en gitarist Paskal Jakobsen heeft met zijn partner een zoontje gekregen. Begrijp me niet verkeerd. Hulde aan het ouderpaar dat zich met deze niet mis te verstane prestatie en zegening een plekje heeft veroverd in de wereld der nakomelingen. Wat ik mij vervolgens afvraag is hoe het toch komt dat de integere muzikant en creatieve persoon die ik in Paskal Jakobsen zie, kiest voor een naam voor zijn stamhouder die direct is afgeleid uit de top 2 van de sociale verzekeringsbank. Het moge duidelijk zijn dat Sem momenteel op de 2^e plaats van favoriete namen van ons Nederlanders staat. Met hem kiezen dus duizenden andere ouderparen binnen onze Nederlandse kinderbijslaggrens voor eenzelfde naam. Waarom? Hoe moeilijk is het om iets origineels te verzinnen? Erg moeilijk blijkbaar. Ik ken mensen die zelf namen hebben verzonnen voor hun kinderen terwijl de ambtenaar van de burgerlijke stand bij de aangifte geeneens steil achterover sloeg van zoveel eigenzinnigheid. Het is dus mogelijk. Waarom gebeurt het dan niet? En dan juist door mensen waar je het eigenlijk wel van zou mogen verwachten. We hebben hier toch vrijheid van het individu? We hebben hier toch vrijheid van denken? Gebruik dat dan ook! Potjandorie… Al dat volgzame gedrag.

Zucht, vraagt u mij echter naar de namen van mijn dochters dan moet ik u meedelen: nummer 2 en nummer 3 (ongeveer). Dat dan weer wel. Maar ik speel dan ook gitaar in een coverband.

Reageer nu!

Het verkeer vraagt om snelle reacties: linksaf, rechtdoor, terugschakelen, remmen, sturen, om je heen kijken, spelend kind ontwijken, en dan zie je dit.

Cover-terreur

Ja-ha, ik begrijp de woordspelingen: Hans Kazan onthult alles en inderdaad: Bert van der Veer in niets meer dan een opengeknoopt overhemd is ook ‘zo niet erotisch’. Dat is ook zo. Maar zo’n blote op leeftijd zijnde man is ‘zo niet relevant’. Zou niet elke klant zich schamen om boeken met deze covers af te rekenen?

Mannen krijgen last van een midlife crisis. Okee, maar als je een motor hebt gekocht en die te jonge bijvrouw zat bent, dan is het blijkbaar niet voorbij. Dan moet er een boek komen. En dan nog is het niet klaar. Nee, je moet met je rimpelige velletje zo naakt mogelijk op je eigen boek. Zou de oude mevrouw Paay een soortgelijk voornemen gehad hebben?