Je loopt over straat. Iedereen en dan ook werkelijk iedereen kijkt je aan. Niet echt geërgerd, maar ook niet per se vriendelijk. Maar ze kijken je aan. Ze zien je lopen. Fietsen. Zitten. Iedereen heeft een reden je aan te kijken. Heb ik poep op mijn hoofd? Scheerschuim op m’n wang? Spuit er bloed uit mijn ogen? Dat ik het niet weet? Nee, de kust is veilig; geen ontsierende ellende. Maar ook geen overdreven goeie hair day. Gewoon, niets bijzonders. Maar toch. Kijken ze je aan. Allemaal.
Ach, laat ik er dan maar van genieten.
Je zit in een ‘etablissement’. Je hebt contact met de bediening. Je bestelt wat. Je verheugt je op je cappuccino met citroentaart. Je mag jezelf best eens in de bloemetjes zetten. Een welverdiende zaterdag. Fijn. Maar vanaf dat moment ziet niemand je meer.
De cappuccino wordt niet eens gemaakt. De citroentaart raakt op. Ik heb teveel geduld. Dit gebeurt mij zo ontzettend vaak. Waarom zien ze me niet? Er is iets mis met mijn aura.
Vandaag ben ik niet alleen te zichtbaar, maar ook nog es onzichtbaar. Beide situaties gelden voor 30 januari 2010.
Zin in cappuccino heb ik al niet meer. De citroentaart is dus op. Eigenlijk zou ik weg moeten gaan. Dan zijn ze mij mooi kwijt, als klant. Maar ik blijf. Bestel wijn en taco-chips. Die komen wel. Dan zien ze me maar niet. Ik ben voorlopig wel even zoet met deze bak taco’s.
Beter onzichtbaar gelukkig dat zichtbaar unhappy
BeantwoordenVerwijderen