Naam nummer 2

Wat een creatieve armoe. Blof zanger en gitarist Paskal Jakobsen heeft met zijn partner een zoontje gekregen. Begrijp me niet verkeerd. Hulde aan het ouderpaar dat zich met deze niet mis te verstane prestatie en zegening een plekje heeft veroverd in de wereld der nakomelingen. Wat ik mij vervolgens afvraag is hoe het toch komt dat de integere muzikant en creatieve persoon die ik in Paskal Jakobsen zie, kiest voor een naam voor zijn stamhouder die direct is afgeleid uit de top 2 van de sociale verzekeringsbank. Het moge duidelijk zijn dat Sem momenteel op de 2^e plaats van favoriete namen van ons Nederlanders staat. Met hem kiezen dus duizenden andere ouderparen binnen onze Nederlandse kinderbijslaggrens voor eenzelfde naam. Waarom? Hoe moeilijk is het om iets origineels te verzinnen? Erg moeilijk blijkbaar. Ik ken mensen die zelf namen hebben verzonnen voor hun kinderen terwijl de ambtenaar van de burgerlijke stand bij de aangifte geeneens steil achterover sloeg van zoveel eigenzinnigheid. Het is dus mogelijk. Waarom gebeurt het dan niet? En dan juist door mensen waar je het eigenlijk wel van zou mogen verwachten. We hebben hier toch vrijheid van het individu? We hebben hier toch vrijheid van denken? Gebruik dat dan ook! Potjandorie… Al dat volgzame gedrag.

Zucht, vraagt u mij echter naar de namen van mijn dochters dan moet ik u meedelen: nummer 2 en nummer 3 (ongeveer). Dat dan weer wel. Maar ik speel dan ook gitaar in een coverband.