Boem. Soms is het nummer er opeens weer. Komt vanuit het absolute niets en manifesteert zich op zo’n manier dat het vervolgens de komende weken maar door en door en door blijft spelen in alle gebieden van mijn hersenen waar de wetenschap ooit een naam en functie voor heeft bedacht en ontdekt. Waarschijnlijk ook in gebieden die nog onontgonnen zijn want ik hoor het continu. En dat geeft helemaal niets want het is prachtig. Vreselijk mooie melodielijn met een ingehouden stem van een zanger die tegenwoordig zijn jeugdigheid schijnt te moeten bewijzen door een karikatuur van zichzelf te maken. Nee, hoe anders was het vroeger, toen dit nummer verscheen op de lp it’s only rock ’n roll. De gitarist die er toen nog bij was heeft ervoor gezorgd dat dit nummer zijn melodie heeft gekregen die het verdiende.
Boem. Zomaar. En toch ook weer niet. Het nummer is een al melancholie over de eindigheid van alles. Mijmeringen over verleden en heden inzake de dood van teer beminde vrienden en mijn associatieve brein plakt dit juweeltje er meteen aan vast. Haïti beeft en huilt: “Deus ex machina” dit nummer. Ach, hoe het ook tot mij komt, ik ben blij dat het er is en nooit echt weggaat. Time waits for no one maar volgens mij wel op dit nummer…
Luister Time Waits For No One
Goeoeoeoed! echt mooiste nummer van de Stones, je hebt helemaal gelijk, Mick Blogger! Hij staat zelfs op het lijstje allerlaatste nummers die ik in dit leven wil horen. Op mn uitvaart dus. Time waits for no one. Zo waar.
BeantwoordenVerwijderen